Τρίτη 2 Μαΐου 2017

Οι "ξεροπαγωνιές" ...της θάλασσας

Αυτές οι "ξεροπαγωνιές" δεν έχουν καμία σχέση με τις ξεροπαγωνιές που όλοι γνωρίζουμε...

Στη Μάνη όταν λέμε ότι η θάλασσα έχει "ξεροπαγωνιά", εννοούμε ότι η στάθμη του θαλασσινού νερού έχει κατέβει αισθητά και ότι επικρατεί μια σχετική νηνεμία, αυτό έχει μια περιοδικότητα, συνήθως εμφανίζεται κατά τους μήνες Ιανουάριο και Απρίλιο - Μάιο... 

Τα νερά υποχωρούν έντονα, πολλές φορές η υψομετρική διαφορά αγγίζει τα  30-40cm ή και περισσότερο, αυτό έχει σαν αποτέλεσμα μια εντελώς διαφορετική ακτογραμμή σε σχέση με την εποχή που η στάθμη της θάλασσας είναι σε κανονικά επίπεδα.

Είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό, συμβαίνει εδώ και χιλιάδες χρόνια, τα νερά "φεύγουν" σιγά-σιγά και κάποια στιγμή επιστρέφουν...ήσυχα, στη περιοχή μας δεν υπάρχουν έντονα φαινόμενα παλίρροιας.

 Απλά κάποια ημέρα βλέποντας τα νερά να έχουν "φύγει", καταλαβαίνουμε ότι ήρθε η εποχή της ..."ξεροπαγωνιάς" ...



 Πριν λίγες ημέρες συνειδητοποίησα ότι και φέτος οι "ξεροπαγωνιές" ήταν συνεπείς στο ραντεβού τους, η εικόνα κατά μήκος της ακρογιαλιάς είχε αλλάξει σημαντικά, έτσι ένα απόγευμα σκέφτηκα να καταγράψω το φαινόμενο ώστε να το αναρτήσω...









Μέχρι πριν λίγο καιρό τα νερά της θάλασσας κάλυπταν τα βραχάκια που φαίνονται στη φωτογραφία, τα φύκια που ήταν επάνω τους τώρα ξεπροβάλλουν ακάλυπτα...





ότι πριν λίγο καιρό ήταν πράσινο, σταδιακά χάνει το χρώμα του από την παρατεταμένη έκθεση στον ήλιο και ξεραίνεται...







(αποτύπωμα της...πατούσας μου πάνω σε ξερά άλγη)



περιστασιακά βλέπουμε κοχυλάκια και πεταλίδες που έχουν ξεμείνει εκτός θαλασσινού νερού...




Μόνο σε κάποιες λακκούβες πού έχουν κρατήσει νερό βρίσκουμε ζωντανά...ευρήματα...

ένα "μεγάλο" ψαράκι...



μια γαριδούλα...


(βρίσκεται στην αριστερή πλευρά της κεντρικής μπουρμπουλήθρας, για όσους δυσκολεύονται να την εντοπίσουν)

Αχινούς ζωντανούς...


και.."πεθαμένους", προφανώς  αυτό συνέβει όταν η λακκούβα έμεινε χωρίς νερό...



καβουράκια...μαύρα ... 

 και ... καβουράκια κόκκινα...


τα οποία γίνονται εξαιρετικό καβουροπίλαφο, όπως λέμε μυδοπίλαφο ...καμία σχέση, καλύτερο !

Υπάρχει και ένα "ανέκδοτο" σχετικά με αυτά στην οικογένεια...

Σύζυγος αδελφού μου, ειδικεύεται στον εντοπισμό  και στη σύλληψη  καβουριών με γυμνά χέρια, με σκοπό το περιβόητο ...καβουροπίλαφο, αλλά και τη "διαλογιστική" ηρεμία που προσφέρει η νυκτερινή αναζήτηση πάνω στα βραχάκια.

 Σε μια από τις τελευταίες  αναζητήσεις της, δέχτηκε την επίσκεψη ...του Λιμενικού...

Ο εκπρόσωπος της αρχής πίστεψε ότι είχε εντοπίσει ένα μεγάλο παράνομο νυκτερινό ψαρά...

Οι διάλογοι που ακούστηκαν ήταν σε αυτό το ύφος...

- έλα στην άκρη και φέρε και το καμάκι

- δεν έχω καμάκι!

- τι είναι αυτό που κρατάς;

- απόχη

 (η συγκεκριμένη απόχη που είχε, ουσιαστικά μόνο για ...πεταλούδες έκανε)

- τι κάνεις εκεί ;

- ...μαζεύω καβούρια...

Οπότε, έκτοτε αστειευόμαστε μεταξύ μας ότι για ένα...πιάτο καβουροπίλαφο, κάποιο βράδυ θα  της κάνουμε επίσκεψη στο κρατητήριο του Λιμεναρχείου...

Σωστό το πνεύμα του νόμου, αλλά η τήρηση του κατά γράμμα, κάνει καμιά φορά το νόμο να φαίνεται "παράλογος" για αυτονόητα πράγματα, για συνήθειες  που έχουν εδώ και δεκαετίες οι άνθρωποι που ζουν κοντά στη θάλασσα.

Δράσεις  που γίνονταν εδώ και γενιές σε ένα τόπο μόνο για προσωπικό όφελος, ένας "μεζές" για το σπίτι που πιάστηκε με τα χέρια, τώρα λογίζεται ως... αδίκημα που επισύρει χρηματικό πρόστιμο...


Το σημείο λοιπόν της ακτογραμμής που φωτογράφισα, το βλέπω αρκετές φορές καθημερινά  περνώντας κατά μήκος του δρόμου, είτε με το σκούτερ, είτε με το αυτοκίνητο, εκείνο το απόγευμα όμως περπατώντας πάνω στα βραχάκια είχα μια διαφορετική αίσθηση για το τοπίο, λες και ήταν διαφορετικό, καινούργιο, σαν να το έβλεπα πρώτη φορά...

Γνώριμα καΐκια και βαρκούλες χάραζαν τα νερά της θάλασσας...

  






ήταν μια πολύ χαλαρωτική εμπειρία, απλά να περπατάς και να θαυμάζεις την ομορφιά στην υφή και τη συμμετρία που απλόχερα ο δημιουργός  χάρισε σε όλη τη πλάση...



















εκτός Υψίστου, επίσης εντόπισα  και μια "δημιουργική" ανθρώπινη παρέμβαση πάνω στα βράχια...



μια τεχνητή λακκούβα  για ...αλάτι, το πρώτο που βλέπω για φέτος...



Η ώρα περνούσε πολύ ευχάριστα φωτογραφίζοντας πάνω στα βραχάκια...





Πολύ κοντά στη θάλασσα, περνάει ο δρόμος που ενώνει το χωριό του Άγιου Νικόλαου με τον οικισμό του Άγιου Δημήτριου, εκείνη την ώρα  είχε αρκετό κόσμο που απολάμβανε τη βόλτα του πάνω στο πεζόδρομο που επίσης υπάρχει  κατά μήκος της ακτογραμμής...




Πολύ σύντομα  θα άρχιζε να νυκτώνει, τα τελευταία ψαροκάικα επέστρεφαν στο λιμάνι του χωριού ακριβώς με τη δύση του ηλίου...






Πήρα το δρόμο της επιστροφής αφήνοντας τα βραχάκια και τα καβουράκια να "κοιμηθούν" στην ησυχία τους...


"χαιρέτησα" την αμμουδερή παραλία που βρίσκεται ακριβώς δίπλα τους...



και ευχαρίστησα τον Ύψιστο μακαρίζοντας τον εαυτό μου,  για τις όμορφες στιγμές που πέρασα  εκείνο το απόγευμα δίπλα στη θάλασσα.

Μερικές φορές αρκεί να κάνουμε κάτι έχοντας επίγνωση για να αντιληφθούμε τη διαφορά, πολλές φορές "κοιτάζουμε" γύρω μας, αλλά ουσιαστικά δεν...βλέπουμε, αν αλλάξουμε συνειδητά λίγο την εστίαση μας, θα ανταμειφθούμε με "απλές" αλλά εκπληκτικές εικόνες. 

Αξίζει το κόπο!

  




2 σχόλια:

  1. Η Δυμαμη του τωρα Μαρακι,ετσι;;;
    Πολυ ωραιες φωτο ! !
    Ευχαριστω πολυ! !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η ομορφιά που υπάρχει στα "μικρά" όταν ενσυνείδητα ζεις στο...τώρα !

      Διαγραφή