Είμαστε στις τελευταίες ημέρες του Φεβρουαρίου, έχω κάποια μελίσσια που είναι σχεδόν δεκάρια, έχω όμως και λίγα που είναι ακόμα τεσσάρια.
Τι να κάνω ;
Να βάλω δεύτερο πάτωμα στα μεγάλα;
Έχουν αρκετούς γόνους, αλλά δεν ξεχειλίζουν σε υπερβολικό βαθμό από πληθυσμό.
Τα μικρά να τα αφήσω στη τύχη τους, να αναπτυχθούν χωρίς καμία βοήθεια στο γόνο ;
Ιδού το δίλημμα.
Πήρα κάποια πατώματα μαζί μου στην τελευταία επιθεώρηση που έγινε, με σκοπό να προσθέσω σε μερικά μεγάλα μελίσσια δεύτερο πάτωμα...τελικά όμως δεν το έκανα.
Αποφάσισα να αφαιρέσω πλαίσια με σφραγισμένο γόνο από τα πολύ μεγάλα και να το δώσω στα πιο μικρά μελίσσια που έχω.
Είπα να μην βιαστώ, ελπίζω όμως να έκανα τη σωστή επιλογή...
Στις 23 Φεβρουαρίου είναι του Αγίου Πολυκάρπου, ένα μικρό ξωκλήσι που έχει το όνομα του αγίου, γιόρταζε εκείνη την ημέρα.
Βρίσκεται μέσα στους αγρούς περιτριγυρισμένο από λιόδεντρα και αγριολούλουδα, οι λίγοι επισκέπτες που βρεθήκαμε ένα ηλιόλουστο πρωινό στην αυλή του, μοιραστήκαμε μια όμορφη εμπειρία και φέτος.
Σε επιθεώρηση που έκανα πρόσφατα, βρήκα μια πολύ περίεργη μέλισσα.
Για την ακρίβεια βρήκα ...μισή μέλισσα !!!
Σχεδόν όλα ήταν κανονικά, είχε κεφάλι, πόδια, φτερά, θώρακα, αλλά δεν είχε καθόλου κοιλιά και περπατούσε σαν να μην συμβαίνει τίποτα περίεργο.
Την είδα μόνο να περπατάει, δεν την είδα να πετάει (δεν γνωρίζω αν μπορούσε να το κάνει) αν και το ότι εξακολουθούσε να είναι ζωντανή και μπορούσε να περπατήσει ήταν ήδη κάτι πολύ αξιοπερίεργο !!
Στο πρώτο άνοιγμα κυψελών που έκανα για τη φετινή χρονιά, είχα πάρει μαζί μου φωτογραφική μηχανή για να τραβήξω μερικές εικόνες κατά τη διάρκεια της επιθεώρησης.
Όταν τελείωσα με τις κυψέλες και πήγα να τακτοποιήσω το τσαντάκι που είχα τοποθετήσει τη φωτογραφική μου μηχανή, παρατήρησα ότι μέσα είχαν μπει 1-2 μέλισσες, προσπάθησα με το χέρι να τις ελευθερώσω για να κλείσω το τσαντάκι...
Τότε είδα ότι η μια μέλισσα που ήταν μέσα στο τσαντάκι ήταν ...μισή.
Δεν είχε καθόλου κοιλιά!!
Την έβαλα επάνω στο δάκτυλο του χεριού μου και την παρατηρούσα...
Όσοι είναι ελαιοπαραγωγοί προφανώς γνωρίζουν πως να ξεχωρίσουν το ελαιόλαδο από τα φυσικά κατάλοιπα (μούργα), που μένουν στον πάτο της δεξαμενής στην οποία φυλάνε το λάδι τους.
Η περιβόητη "μούργα" είναι ένα απολύτως φυσικό κατάλοιπο που αφήνει το ελαιόλαδο μετά από ένα χρονικό διάστημα.
Υπάρχουν μικρές πρέσες που κυκλοφορούν στην αγορά και μπορούν να κάνουν αυτή τη δουλειά με μηχανικό τρόπο, αλλά με την προσθήκη φίλτρων, είτε χάρτινων, είτε υφασμάτινων, εδώ όμως θα δούμε τον...απλό παραδοσιακό τρόπο, με τον οποίο θα καταφέρουμε να πάρουμε μέχρι και την τελευταία σταγόνα λαδιού που υπάρχει στη δεξαμενή μας.
Αν υπάρχει κάνουλα στη δεξαμενή είναι σχετικά εύκολο, η μούργα μένει στον πάτο μετά από ένα χρονικό διάστημα με φυσικό τρόπο από μόνη της. Αυτό ποικίλει από μερικές εβδομάδες έως μερικούς μήνες...
Αν όμως το δοχείο μας έχει σταθερό πάτο χωρίς κάνουλα ή θέλουμε να καθαρίσουμε και τα τελευταία λίτρα του ελαιολάδου μας που στο τέλος ανακατεύονται με την μούργα κάνουμε τα ακόλουθα :
Αδειάζουμε σε μεγάλες λεκάνες τα τελευταία κιλά ελαιόλαδου που δεν είναι καθαρό, αυτό που έχει ανακατευτεί με τη μούργα και φαίνεται θολό, το σκεπάζουμε σε δροσερό και σκοτεινό μέρος και το αφήνουμε για αρκετές μέρες στην ησυχία του.
Μετά θα εκπλαγούμε από το πόσο καθαρό λάδι έχει ανέβει πάλι στην επιφάνεια πάνω από τη μούργα.Με ένα μικρό μπρίκι ή μια κουτάλα, μπορούμε να το βάλουμε καθαρό πια σε μπουκάλια ή όπου αλλού θέλουμε.
Πάλι όμως θα υπάρχει κάποια ποσότητα λαδιού που θα υπάρχει μέσα στη λεκάνη που δεν θα μπορούμε να την πάρουμε γιατί "θολώνει" την ώρα που προσπαθούμε να το πάρουμε με την κουτάλα...
Δεν πειράζει.
Ρίχνουμε ότι έχει περισσέψει μέσα σε μπουκάλια πλαστικά του νερού.
Τις τελευταίες ημέρες του Ιανουαρίου είχε αρκετά καλό καιρό στη Μάνη, σχεδόν "ανοιξιάτικο" , ευκαιρία λοιπόν για τη πρώτη γενική επιθεώρηση της χρονιάς.
Είχα κάνει επίσης ένα άνοιγμα πριν από λίγες ημέρες για τοποθέτηση βανίλιας (είχα ξεμείνει τότε από προμήθειες και αρκέστηκαν σε μισό σακουλάκι βανίλιας έκαστη κυψέλη ) χωρίς όμως να βγάλω πλαίσια έξω από την κυψέλη.
